ՖԲ-ի իր էջում Ռուբեն Վարդանյանը գրառումն ավարտել է այսպես. «Արցախը հայկական աշխարհի անբաժան մասն է, այս հողը մեր գենետիկ կոդի բաղկացուցիչն է, ուստի այս պայքարը բոլորինս է»։
Հայաստանի 22 ՀԿ-ներ և երեք փորձագետներ, խիստ «մտահոգված» հայտարարությամբ, իրենց «զայրույթն» են հայտնում ադրբեջանցի «բնապահպանների» կողմից, Հայաստանի վարչապետ կոչեցյալին ուղղված նամակի կապակցությամբ։ Հարց է առաջանում․ իսկապե՞ս զայրացած և մտահոգված են այդ բոլորը։ Չեմ հավատում։
Եկեք մի պահ հասկանանք Անգլիայի հիմնի բառերը։ Բառացի կարելի է թարգմանել`
-Աստված պահպանիր թագուհուն, սպանիր նրա թշնամիներին, վերացրու բոլոր հակառակորդներին։
Արցախում սովի մատնված կանայք ու երեխաները ֆեմինիստներին չե՞ն հուզում․ մի ժամանակ կային հայրիշխանության, բանակի դեմ ակցիաներ անող կապտա-կարմրա-կանաչա-մազիկներ, որ Հյուսիսային պողոտաներում թավալվում էին գետնին, հա՜յ-հարայ ինքնավնասման էին գնալու։
Իշխանությունը գայթակղիչ և ցանկալի մի բան է, երբ նրան նայում ես իշխելու, վայելելու դիտանկյունից: Հոգսաշատ և հյուծիչ, բայց նաև պատվաբեր մի բան է, երբ նրան նայում ես պատասխանատու և պարտավորված կրելու դիտանկյունից:
Երբ Բաքուն պետական ֆինանսավորմամբ կազմակերպում է «Վերադարձ դեպի Արևմտյան Ադրբեջան» խորագրով քննարկումներ, հրատարակում գրքեր, քարտեզներ ու վավերագրական ֆիլմեր՝ Հայաստանի տարածքը «պատմական ադրբեջանական հող» ներկայացնելու համար, Երևանում իշխանությունները զբաղված են հացահատիկի մասին ֆեյսբուքյան գրառումներով՝ որպես «խաղաղության հաղթանակ»...